Tak, tak... to ja

lotta love

Może temat dosyć nietypowy (poniekąd psychologiczny), ale ciekawi mnie taka kwestia i chciałabym żebyście odpowiedziały...

Czy możecie powiedzieć że lubicie siebie? Czy akceptujecie siebie, jesteście krytyczne wobec samych siebie, albo w drugą stronę - nienawidzicie siebie, nie umiecie docenić swojej wartości? Czy bywa z tym różnie, raz lepiej raz gorzej?

I czy akceptujecie innych ludzi? Czujecie się na ich tle lepiej czy gorzej, uważacie się za lepsze lub gorsze jednostki od szarej polskiej masy?

Czy zazwyczaj denerwuje was że ludzie są jacy są czy macie na to zlew i bierzecie ich takimi, jakimi są?

http://www.youtube.com/watch?v=sOrXHaOqLL8

white oleander

Ja siebie doceniam, szanuję, lubię, kocham, ale nie akceptuję, a wielu dość ludzi akceptuję jak na moje moje prefe. moja lista.

eh.

to temat rzeka. zbyt rzeka..

ale jakoś wypełnię tymbarkiem, wkrótce, czekam na resztę, pozdro ; *

sonic nurse

Błagam, niech to już będzie ostatni temat z cyklu o naszych problemach!!!
Nie zakładajcie takich więcej i kochajcie się! Love

lady lie

A ja uważam, że trzeba rozmawiać o swoich problemach i kompleksach. To co powiedziane przestaje nas męczyć.

Lubię patrzeć do lusterka i myślę sobie... ten w lustrze to NA SZCZĘŚCIE ja! Very Happy

Ale nie zawsze tak było... jako nastolatka (bo teraz mam już ponad 20 latek) byłam strasznie zakompleksiona. Praktycznie nic mi się w sobie nie podobało. Byłam bardzo wysoka, a do tego miałam (i mam nadal) nieco za duży nos... Bez przerwy o tym myślałam, wydawało mi się, że nikt nigdy się we mnie nie zakocha bo jestem na to za brzydka. I rzeczywiście zakochałam się w chłopaku, który mnie odepchnął. Domyślam się, że to przez mój wygląd, nie podobałam mu się. On był w odróżnieniu ode mnie wyjątkowo piękny, no i miał mały słodki nosek... Nienawidziłam wszystkich, którzy mnie wtedy pocieszali i mówili: wygląd się nie liczy, ważne jest wnętrze. Strasznie mnie to wkurzało. Przecież gdybym była ładniejsza mogłabym chodzić z tym chłopakiem!
Teraz wiem, że mieli rację...
Tamten chłopak okazał się skończonym kretynem i bardzo się cieszę, że nic z tego nie wyszło. Na pewno przeżyłabym rozczarowanie, a tak ominęlo mnie to. Leciałam na jego wygląd, który totalnie mi przysłonił jego płytki charakter. I pewnie tak samo jak on, niedoceniałam kogoś fajniejszego, bo patrzyłam tylko na tego pięknisia.

Miałam kiedyś piękną koleżankę. Przypominała mi nieco urodą Marilyn Monroe.
Miała piękne kasztanowe włosy i cudowne loki, idealną porcelanową cerę. Strasznie lubiłam na nią patrzeć i myślałam sobie: chciałabym tak wyglądać. Niestety, ta dziewczyna totalnie się niedoceniała. Nie widziała swojego piękna. Jej idolką nie była Marilyn tylko Jennifer Lopez i do niej starała się upodobnić. No i zaczęło się... zafarbowała włosy na kruczoczarno i prostowała je z nienawiści do swoich loków, zaczęła chodzić na solarium i niszczyć swoją piękną cerę. Dziś nie przypomina już praktycznie wcale tej ślicznej dziewczyny, którą była gdy się poznałyśmy, jest jedną z wielu lasek z podkreślonymi na czarno brwiami-paseczkami... acz w jej mniemaniu pewnie wygląda zajebiście.
To przykład takich bezsensownych kompleksów, które wzięły się z jej braku pewności siebie i głupoty. Przez te historię chcę powiedzieć, że sama uroda nic nie znaczy bez intelektu. Piękna dziewczyna, ale nie potrafiła wydobyć z siebie tego czegoś, nie umiała zadbać o siebie.
Nadal uważam, że jestem od niej dużo brzydsza, ale jestem też od niej dużo inteligentniejsza i dzięki temu jestem atrakcyjniejsza, dzieki temu potrafiłam wydobyć z siebie piękno.

Patrzę na inne moje koleżanki, którym kiedyś zazdrościłam urody... Większość z nich bardzo się zmieniła, szybko wyszły za mąż, wyglądają starzej niż ja. Część zgubiło samouwielbienie, są samotne, wiecznie niezadowolone, nic im się nie podoba. Niektóre z nich są wredne i zawistne, co z tego, że piękne?
Dlatego uroda nie wzbudza mojej zadrości, jest mi obojętna.

Staram się brać ludzi takich jakimi są, nie dodawać im cech ani nie ujmować. Nie należę do osób, które oceniają innych po wyglądzie. Zdarza się, że ktoś mi się nie podoba, ale najczęściej to kwestia tego co mówi o innych, jak się wyraża o różnych sprawach. Nieraz ktoś mnie czymś wkurzył przy pierwszym kontakcie a potem gdy go poznałam okazało się, że jest przemiłą osobą.
Kiedyś poznałam dziewczynę, która powiedziała przy mnie, że nienawidzi Nirvany. Dla mnie Nirvana to coś ważnego i teoretycznie powinnam ją znienawidzić za to co powiedziała. Ale pomyślałam sobie, że każdy ma prawo do własnego zdania, każdemu może się coś nie podobać. Co by to było gdyby wszystkim się podobało to samo? Teraz jest jedną z moich najlepszych przyjaciółek i... udało mi się ją przekonać nie tylko do Nirvany ale i do Hole. Warto dać szansę każdemu i nie skreślać ludzi z błahych powodów.

sonic nurse

lotta love

Wiecie co, kwestia jest ciekawa, a rozmowy o problemach zbliżają. Ale widze, że wy nie macie tego problemu i normalnie pozazdrościć. Ja natomiast codziennie z tym walczę, więc chciałam po prostu zobaczyć jak to u was jest.

white oleander

Właśnie, Migota, co to miało znaczyć. Co z tego, że jesteś opytmistką. To nie znaczy, że nie zrozumiesz w pewnej części np. burleski.

Właściwie optymizm nijak się ma do tego tematu. Bo to jest temat burlleski. Jest on o akceptacji. Wydaje mi się, burlleska, że może po prostu nie znalazłaś jeszcze tego czegoś w życiu, co pozwoliłoby Ci siebie zaakceptować.

Zresztą, Migotka, ja Ciebie rozumiem tak na prawdę - bardzo często stwarzam pozory osoby takiej, jaką Ty jesteś- jak to napisałaś, cieszysz się z zycia, czerpiesz, jesteś raczej radosna i możliwe, że silna. Co nie znaczy, że np. ja jestem słaba, czy inna smutna osoba. Bo od tygodnia targa mną smutek ; )

I wiem, że głupi ludzie wezmną mnie za głupią. Często bierze się ludzi bez większych problemów za płytkich. Czy coś w tym stylu. Mam nadzieję, że rozumiecie, o co mi chodzi. Nie mam zamiaru pisać o tym 1233 zdań, skoro to jest chyba jasne.

Ludzie krzywdzą siebie nawzajem. Potem rodzą sie braki akceptacji.

Ja jestem osobą - która sama huśta się na huśtawce. Raz patrzę w lustro i się tak kocham, że jestem królową świata, miss world, a innym razem widzę, że jestem gruba, brzydka, albo cos innego jeszcze wymyślam.

Czyli Wasze przedstawione problemy nie są mi obce,na prawdę. I cieszę się z tego powodu.

Np. ja przez brak akceptacji do swojego ciała zamierzam sobie zrobić operacje plastyczną.

Wcześniej miałam też problemy z akceptacją swojego charakteru, osobowości. ego. Otóż chodziłam do róznych psychologów, by to skorygować. Co się okazuje - taka jestem, albo mnie akceptujecie, albo nie. Psycholog mi nie pomaga, jestem ponad to, hehe. Leki może mi pomogą, na stres, od września zobaczymy - jak mnie zeżre stres, to idę do psychiatry.

Wracając do psycho - miałam kompleksy z powodu mojej wybuchowości, a czasem nadmiernej senności, do tego nie potrafię się skupić na wielu sprawach, mam chaos, jestem chaosem, nawet pisząc tego posta mam problemy.

I tutaj często spotykam się z tym, że jestem nierozsądna, czy głupia.

Możliwe.

Ale ja mam to już gdzieś.

Pozdrawiam ; )