Nasze problemy i psycho.

turpentine

Są na NFZ, ale raczej tam jest marnie. Lepiej się szarpnąć na dobrego psychologa, któremu zależy na pacjencie (i na kasie, ech), a nie żeby odbębnić i iść do domu.

/ciachnęłam

white oleander

Nie, no co Ty, psycholog nikomu nic nie mówi jak poprosisz, chyba, że jest głupim człowiekiem, a wtedy nie powinien być pscyhologiem

the bad seed*

Wiem z pierwszej ręki o jednym takim przypadku. Moja przyjaciółka, kiedy jeszcze była niepełnoletnia, zraziła się przez to do psychologów, zresztą od początku wiadomo było że coś jest nie tak, więc w gruncie rzeczy wiele tamtej babie nie powiedziała, traciła tylko czas na wizyty z których nic nie wynikało, a ojciec wkurwiał się, że 'nie chce współpracować'. Także ostrożnie.

/ciachnęłam trochę

/ciachnęłam trochę

turpentine

To ja się nie dziwię, że musisz odwiedzać psychiatrę... Nie ma to jak rodzice wciągający dziecko w swoje sprzeczki...

Ja brałam leki na receptę przez jakiś rok - i ŻADNEGO EFEKTU. Byłam u dwóch psychiatrów i psychologa i dałam sobie z tym spokój. Lekarze są różni, ale pod jednym względem są tacy sami - mają irytującą tendencję do "bagatelizowania sprawy". Jedna z tych bab wmawiała mi, że muszę znaleźć sobie jakąś miłą koleżankę w klasie, druga że mam nastoletnią depresję wynikającą z ciągłego doświadczania zawodów, a trzecia opowiadała w kółko o bajecznym ślubie, który miała w zeszłym roku.
To mnie denerwuje - takie podejście "to nic takiego". Okazało się, że tak mówiąc, chciały mnie po prostu "zmotywować" do walki z tym - żadna to motywacja, człowiek czuje się tylko lekceważony. Lepiej byłoby nazywać rzeczy po imieniu i nie cackać z nie wiadomo czym.

Moim zdaniem, jest wielka przepaść między psychologami a pacjentami, nauka, kursy i studia nie mają nic do rzeczy. Osoba, która nigdy nie miała depresji trwającej dłużej niż dwa dni nigdy nie zrozumie kogoś, kto się z tym męczy od wielu lat. Niby nie w tym rzecz, ale lekarze często wybierają rozwiązania, które nie mają szansy na powodzenie Ekhm

W sumie ja też usłyszałam, że to nic takiego, częsta przypadłość, normalne u młodych, kilka miesięcy i będzie okej. Niby rozumiem, że to takie swoiste poklepanie po ramieniu, ale jak się człowiek czuje trochę kupowato to taka gadka jest jak liść w gębę.

Ja z problemami psychicznymi miałam do czynienia od 13 roku życia, ale nie dotykały one bezpośrednio mnie, tylko moją mamę. To ze względu na nią musiałam też chodzić do psychologa, bo mojej matce stwierdzono depresję, nerwicę, podejrzenie schizofrenii i setki innych bzdur, więc uczęszczałam na coś w rodzaju terapii rodzinnej, ale nie-rodzinnej. Nie mieszkam z ojcem, a dłuższe przebywanie w jego towarzystwie mogłoby się skończyć źle dla każdego. Very Happy

Nienawidzę tych szpitali psychiatrycznych. Jak odwiedzałam mamę przez 3 miesiące tam prawie codziennie, to sama czułam się chora. Boże, stamtąd nie da się wyjść zdrowym. Ja wiem, że taka, jak tam jest rzeczywistość ludzi chorych psychicznie, ale nie będę ukrywać, ze za każdym razem przerażało mnie to. Chodzenie korytarzem i mijanie ludzi szarpiących się, przypiętych pasami do łóżka, szepczących coś do Ciebie... Nie na moje nerwy.
Teraz sama podejrzewam u siebie -jakchybakażdywtychczasach- depresję. Zazwyczaj łyknęłam jakieś różowe, wesołe tabletki na smutny dzień od mojej mamy i od razu byłam szczęśliwsza, ale teraz, od kiedy mieszkam sama już nie mam takiej możliwości. Po prostu żyję sobie czasem w takim smutku, nie zamierzam nic z tym robić. Nie lubię psychologów/psychiatrów, zawsze gadają o tym samym...

Ja znowu biore leki na nerwice od 7 lat codziennie tylko we wakacje nie biore mialam takie uczucie zatykania do tego dochodzi jak sie bardzo zdenerwuje to nie moge zrobic kroka paraliz taki teraz doszedl kaszel jak znajduje sie w grupie ludzi jak jestem sama to nie w szkole po kilkanascie razy kaszle tez biore na to lek ale czesto go nie uzywam bo nie chce sie zatruwac jeszcze bardziej koszmar mam tez fobie spoleczna teraz mam tak z tydzien ze chce mi sie plakac z tego wszystkiego rodzina sie obrazila bo ich nie odwiedzam zwlaszcza bliska kuzynka wkurza mnie to ze robie sie czerwona na twarzy no kurde wstydze sie wlasnej rodziny mam dosc nachodza mnie teraz takie mysli no wiecie o smierci chce jak najszybciej stad wyjechac zniknac sory musialam uwolnic emocje

A tobie drownsoda bardzo współczuje nie chciałabym być w psychiatryku czy miec tam kogos ale pewnie wkrotce tam trafie jak tak dalej pojdzie

Ja też mam jakąś fobię społeczną. Nie potrafię się zbytnio odnaleźć w świecie i zrozumieć większości. Mam tylko parę dobrych koleżanek. Jestem takim outsiderem, ja nie rozumiem ludzi, a oni mnie Very Happy

.

Co do psychiatryka to nigdy tam nie byłam, ale parę moich znajomych go zaliczyło. Raczej nie z powodu choroby, tylko z nudów, chcieli se wrażeń szukać...

Ja chyba dopiero teraz robię progres. Tyle, że w sumie to i tak niczego nie zmienia. Trochę rozczarowujące - jest źle, czujesz się źle i wszystko jasne. Jest poprawa i nadal bezsens.

Ludzie mnie wkurzają, zwłaszcza ci w naszym wieku. Dresy, słity, lansiarze, kurewki, ludzie-tablety. Nikogo normalnego nie ma w moim miasteczku :\. Wszyscy tacy płytcy, bezsensowni, infantylni. A może to we mnie jest kłopot? A oni są spoko?