Nasze problemy i psycho.

sugarygrrrl

nie wiem jak wy ale dla mnie spacery w deszczu są zbawienne! założyłam kurtkę, buty i poszłam. łaziłam ok. pół godziny, wszystko mokre ale samopoczucie świetne.

kocham deszcz! Love

the bad seed*

Ja też lubię deszcz. Ale najbardziej zimę i śnieg. I morze wtedy.

cool baby

i'm only happy when it rains!!!!

Very Happy

sassy

Też bardzo lubię deszcz. I lubię też chodzić na spacery w pochmurne dni.

cool baby

deszcz ROCKS!!!

Super

sugarygrrrl

sugarygrrrl

DESZCZ!

white oleander

Siema, nie wiem czy to tutaj ten temat był, chyba tak, ju,ż sprawdzam...

Tak, jest.

A więc u mnie jest dziwacznie, nie byłoby mnie właśnie z tego powodu jaki ma tytuł ten temat.

Wiele osób na pewno mnie by zrozumiała, co tutaj pisze. Na swój sposób, bo przecież ludzie nie mają możliwości wejść w czyjąś głowę z czego w moim przypadku to trzeba się cieszyć. Tzn., cieszcie się, że nie macie mojej głowy, czy jakoś tak ; )

Fajnie by było gdyby można było usunąć moje zdjęcia, które tu kiedyś dodałam.

Stwierdzono mi jakieś zaburzenia osobowości. Ja nawet wolę nie mówić jakie. ; )

W każdym razie chyba szpital byłby odpowiedni, zwłaszcza, że namawia mnie do tego psycholog.

Czuję tępy ból właściwie to nie wiem czego. Chyba istnienia. Wybaczcie, że powrót w tym temacie ponurym.

turpentine

No bywa, głupio się poznawać w takich okolicznościach, bo my chyba nie wpadłyśmy jeszcze na siebie, choć tu trochę siedzę.

A szkoda Twoich fotek kasować, bo laska jesteś zaje^!$*a

white oleander

Ale to tylko maska ta laska ; ) Ja mam ciągle anhedoniczny tryb życia i mi raczej trochę lata koło d...py, czy jestem laska, czy nie. W każdym razie wiem, że to miał być komplement, dzięki to miłe ; )

Ja to traktuję obojętnie raczej, jeden z kontaktów ze światem i wyrażanie uczuć - wygląd lub jego sposób.

A te zdjęcia co tu dodałam to niektóre są takie sztuczne i śmiechowe... stare lata ; ) teraz bym chyba nie dodała ; D

ciach ciach

turpentine

Ja się zbierałam rok i w końcu nie poszłam. Ale chyba nic nie straciłam, bo moje przyjaciółki chadzały i się żaliły, że nic nie pomógł. Ale strasznie nie było.

the bad seed*

Ja też się bałam, ale kilka czy kilkanaście wizyt jakoś tam mi pomogło. Ja z kolei o swoich problemach mogłabym rozmawiać godzinami, więc gdy pierwsze lody zostały przełamane, nie miałam z tym problemu. Na początku pewnie spyta Cię o rzeczy ogólne, co robisz w życiu, o czym marzysz i tak dalej. No i kiedy zaczynasz dotykać sedna to już leci jak z płatka.

Gdyby nie psycholog pewnie nie trafiłabym do psychiatry, a okazało się, że jest to dla mnie niezbędne (potrzebowałam leków, podobno też szpitala, do którego jednak w końcu nie poszłam) i również nie żałuję.

Także polecam iść choćby raz. Zawsze jest ryzyko, że trafi się na jakiegoś pojeba, ale w takim wypadku radziłabym iść po prostu do kogoś innego, tym bardziej że nikt Cię do tego nie zmusza, bo sama stwierdziłaś, że potrzebujesz takiej pomocy.

Dupa. Karty nie pokazali, zapisy dopiero na wrzesień.

lotta love

dziewczynki, a jak to jest, bo nawet nie wiem - czy są poradnie psychologiczne nfz? tak jakby państwowe? bo ja zawsze chodziłam prywatnie i nie było tak że kolejka czy coś.

fairydust - nie ma się czego bać. pierwszy raz może być niezręczny, ale już psycholog będzie wiedział jak cię otworzyć Wink

a poza tym robisz to dla siebie, więc nie powinnaś mieć stresu poza tym naturalnym, wynikającym z nowej, nietypowej sytuacji

ja czuję, że niedługo będę musiała znowu trafić do jakiejś psycholog, tylko nie staroświeckiej, znużonej swoją pracą. mam chyba jakiś kryzys związany z wchodzeniem w ten dorosły etap życia i nie widze żadnej przyszłości przed sobą. typowy temat - wszyscy mają pasję, pracują na siebie, realizują, a ja nawet nie wiem co lubię i nie widzę sensu w tym co robię. świat pędzi, ja stoję w miejscu. powoli się zapadam pod ziemię.